Nunca dejes de soñar
¡Hola a todas!
Hoy es mi turno de sustituir a Xènia en su recién estrenada maternidad. Dejemos que descanse y se relaje todo lo que su pequeña princesa le deje. Y sobretodo que disfrute de cada momento con ella.
¡Os deseo la máxima felicidad chicas!
Por si no sabéis quién soy, me presento: soy Núria, aunque algunas igual me conocéis por Nunusite, ya que ese es el nombre bajo el que suelo presentar mis proyectos de scrap y handmade.
Mi entrada puede que sea un tanto distinta a lo que esperabáis, pues mi experiencia con la maternidad no es lo que debería ser…
Os advierto que esto va a ser un pelín más duro.
De hecho voy a empezar mi entrada por lo que podría ser el final:
No tengo hijos
Pero estuve a punto de tenerlos.
Tres veces.
Tres veces mi corazón se ha llenado de amor hasta niveles infinitos y tres veces me lo han arrancado para destrozarlo en mil y un pedazos.
Tres veces he sentido el dolor más profundo que alguien puede sentir.
Tres veces he pasado por aquello que ninguna mujer debería pasar jamás.
Mis hijos se fueron a las 8, a las 16 i a las 7 semanas. A los 2, a los 4 y a al mes y medio.
No entraré en detalles de como pasó, pues no es algo que me parezca necesario, pero llegué a estar muy enferma, y sigo aquí gracias a uno de mis pequeños que se fue y me salvó.
Lo que sí os contaré son mis sensaciones. Porque sé que no soy la única y este tema sigue siendo tabú.
No es algo que la gente quiere que le expliques.
Es algo que crees que jamás va a pasar, algo que crees imposible. Algo que nadie te cuenta que puede pasar.
En el momento que ves el positivo del test te imaginas a tu hijo en brazos, como será su carita, sus manitas, sus pies… tu vida empieza a convertise en algo que vivirás con esa criaturita, todos tus planes empiezan a incluirle. Toda tu persona se vuelca en ese ser que crece en tu interior, tú te transformas.
Tu mundo se transforma.
Y cuando todo se quiebra crees que jamás podrás salir de ese oscuro pozo, todas tus amigas embarazadas, todo en las redes sociales son bebés. Echas cálculos y tu pequeño/a tendría x meses, x años, sería el mayor… Iba a ser el primer bebé entre tus amigas, el primer bebé en la familia, el primer bebé en tu equipo de trabajo… Y al final todos han cumplido su sueño.
Todos menos tú.
Sentimientos de todo tipo te invaden: tristeza, pena, ira, rabia, envidia, celos, alegría, felicidad por ellos… todo se entremezcla en un huracán de emociones que no pueden controlarse por más que quieras.
¿Por qué ellos sí y tú no?
Pero por suerte el tiempo pasa, y las heridas se curan… más o menos.
La vida cambia, y yo he aprendido tanto… He cambiado tanto…
Esto me ha hecho mejor persona, y ahora soy más feliz.
Hubo una ocasión en que estuve tan al límite entre la vida y la muerte que una vez recuperada decidí que escogía vivir.
Y ahora vivo.
Cambié mi vida. Quité de ella a quien me falló, a quien me demostró que no me quería, pospuse mi sueño, hice scrap, me dejé llevar, me enamoré de nuevo…
Repito:
Ahora vivo.
Y ahora sueño.
Y se que seré madre, aunque en realidad creo que ya lo soy, pero mi bebé aún no está conmigo.
Soñar es importante.
Hay que soñar a lo grande.
Un beso y un abrazo muy fuerte a todas: a Xènia, a Dúnia, a mis amigas que tanto me apoyaron, a las que sois mamás, a las que aún no, a las que no podéis, a las que no queréis y a las que habéis pasado experiencias parecidas a la mía.
Nunca dejéis de soñar.
Nunca dejéis de vivir.
Núria.
Gracias Nuria por esta entrada, es tan sincera y de corazón, que emociona muchísimo. Estoy segura que será de gran ayuda a un montón de mujeres, porque como bien dices es un tema un poco tabú, pero está allí y existe. Un besazo enorme preciosa!!!
[…] os comentaba Núria en su precioso post del jueves: hay esperanza y existen muchas mamás que han pasado por […]
Sí que es difícil y tabú hablar de este tema, con la de mujeres que hemos pasado por ello.
Pero estás llena de vida y seguir soñando (a lo grande) es una gran decisión.Y muy valiente.
Un abrazo gigante!
Núria, no te conozco casi, y lo poquito, es a través del Scrap, pero con esta entrada aparte de ofrecernos un poquito de ti, has demostrado ser una mujer muy entera, valiente y capaz.
Cuando la vida vapulea de la manera que has descrito, no es fácil avanzar, y tú lo has hecho, y…, como tú muy bien dices:
sólo queda SOÑAR A LO GRANDE, tan GRANTE como Tú.
Que bonita entrada, no te conozco, pero me han dado unas ganas enormes de conocerte más y de darte un abrazo. Me ha causado admiración la fuerza con la que hablas de tan dura experiencia. Sigue luchando…y soñando.
Nuria no tenía ni idea.
Me he emocionado mucho con tu post, te mando mucha fuerza y mucho ánimo…sólo tu sabes como te has sentido realmente…pero nos transmites que no ha debido ser nada fácil.
A pesar de ello en tu layout se ve alegría, fuerza, ilusión. ..refleja esa nueva etapa que estas viviendo ahora.
Un besazo enorme y disfruta de la vida que has elegido vivir ahora.
Me has emocionado……, eres grande muy grande , no sabía que en esto del scrap además me podía encontrar a gente tan especial
Vive y recuerda siempre, que lo mejor está por venir
guapa un besazo
Ostras Nuria, me has emocionado mucho. Yo sí he podido ser madre, pero tengo a mi alrededor demasiadas personas (amigas, familia, compañeras,…) que han pasado o estan pasando por la situación de no poder ser madres. Espero, de corazón, que veas cumplido tu sueño. Gracias por compartir. Un LO precioso, como siempre.
Nuria, me he emocionado muchísimo al leer tu post. Sólo puedo mandarte muchísimos besos y decirte que me alegra de que seas tan fuerte y de que sigas soñando siempre. Un abrazo enorme.
Hola Nuria,
Cada vez que te conozco un poquito mas, te admiro aun mas. Eres una mujer super fuerte, eres increible. Que dificil es hablar de estos sentimientos, de estos momentos tan personales y complicados. Ya sabes que yo pase por lo mismo, aunque no tantas veces como tu, no se como has podido superarlo, la verdad, yo apenas me pude levantar, y fue solo gracias a que el siguiente embarazo sigio su curso. Muchas veces pienso que hubiese sido de mi, de no haber nacido ni niña. Recuerdo que mi primer sentimiento fue de odio a mi cuerpo, un cuerpo que sentia que me habia fallado. Y despues, mil sentimientos como los que has descrito tu tan bien. Hace a penas unas semanas, se cumplio mi gran sueño, ese que tu y yo sabemos, despues de tanto tiempo! Cuando ya ma habia dado por vencida., justo cuando habia decidido VIVIR. Asi que sigue asi! como bien dices, sueña grande y VIVE!! Porque estoy segura, que de una forma u de otra, tu sueño se cumplira tambien, y ese dia, espero poderlo compartir contigo. Una vez, un medico me dijo: Las mamas que no teneis hijos… Por si, somos madres, con bebe o sin ellos, no lo dudes nunca!! Me alegra que hayas podido retomar tu vida y tus sueños. Millones de abrazos. Lali.
Hola Nuria,
Cada vez que te conozco un poquito mas, te admiro aun mas. Eres una mujer super fuerte, eres increible. Que dificil es hablar de estos sentimientos, de estos momentos tan personales y complicados. Ya sabes que yo pase por lo mismo, aunque no tantas veces como tu, no se como has podido superarlo, la verdad, yo apenas me pude levantar, y fue solo gracias a que el siguiente embarazo sigio su curso. Muchas veces pienso que hubiese sido de mi, de no haber nacido ni niña. Recuerdo que mi primer sentimiento fue de odio a mi cuerpo, un cuerpo que sentia que me habia fallado. Y despues, mil sentimientos como los que has descrito tu tan bien. Hace a penas unas semanas, se cumplio mi gran sueño, ese que tu y yo sabemos, despues de tanto tiempo! Cuando ya ma habia dado por vencida., justo cuando habia decidido VIVIR. Asi que sigue asi! como bien dices, sueña grande y VIVE!! Porque estoy segura, que de una forma u de otra, tu sueño se cumplira tambien, y ese dia, espero poderlo compartir contigo. Una vez, un medico me dijo: Las mamas que no teneis hijos… Por si, somos madres, con bebe o sin ellos, no lo dudes nunca!! Me alegra que hayas podido retomar tu vida y tus sueños. Millones de abrazos. Lali.
Nos has abierto tu corazón como nunca y eso no me ha dejado indiferente. Mucha fuerza y muchos ánimos! Sueña a lo grande, claro que sí. Un trabajo precioso y muy inspirador. Miles de besos.
Sólo puedo decir <3 <3 <3
Núria, ets una de les persones més valentes que conec. Dono les gràcies a qui et va posar al meu camí: un tros de plàstic 😉
Petons!
Uo Núria! Quina fortalesa demostrada. Només dir-te que moltes gràcies per compartir una vivència tan personal i una abraçada ENORME per ser com ets 🙂
Núria moltíssimes gràcies per aquesta entrada tan personal i amb un missatge tan potent. Estic segura que no deixarà ningú indiferent i que serà d’ajuda a moltes dones que han passat pel mateix.
Un petonàs!